Dinmiş denizin şarkısı rüzgâr uyumakta
Rıhtım boyu sonsuz bir üzüntüyle karaltı…
Körfez düşünür, Kanlıca mahzundur uzakta,
Mevsim gibi sislenmiş Emirgân, Çınaraltı.
Can verdi kışın sunduğu taslarla zehirden,
Her gonca kızıl bir gül açarken yolumuzda.
Üstündeki son dallar ağarmış diye birden,
Pas tuttu bu akşam suların rengi havuzda.
Yerlerde gezen hâtıralar var korulukta:
Yapraklar, atılmış nice mektuplara eştir.
Mehtâba çalan sapsarı benziyle, ufukta,
Binlerce dalın verdiği tek meyva güneştir!
İçlenme tabiattaki yekpâre kederden,
Yas tutma dağılmış diye kuşlarla çiçekler:
Onlar dönecektir yine gittikleri yerden,
Onlarla giden günlerimiz dönmeyecekler.
— Faruk Nafiz Çamlıbel
